سلام! چه اجب!!
اسولا ما به زجر دادن خودمان الاقه زيادي داريم!!! نمونه اش هم همين که شما فرموديد، نيم عمرمان مي رود سر اينکه زاغارت درست است يا ضاقارت يا ظاغارت يا زاقارت يا ... هر چه باشد مهم اينست که معني اش ضاغارت است!!
و اما مملکتي را مي شناسم که چهار فصلش بهار است! فقط کمي بالا پايين دارد اين بهار!
پس عجب نيست که در اين مملکت، همه بيکار باشند و يکي همه کاره!! و عجب تر نيست که آن همه کاره ادعا داشته باشد که کاره اي نيست!!!


پ.ن: بيشتر همان تعظيم خالصانه با آغوش باز پيرمردي سفيد موي بود که باورم نميشد اينقدر رنج گذشته را بر چهره داشته باشد، اشک هاي پيدا و پنهان بهروز بقايي جگرم را سوزاند ... اين مرد بزرگ، بزرگ نميشود، هنوز کودکانه هايش در پس آن چهره مهربان و جا افتاده اش پيدا بود ... چه قدر دنياي شيريني بود ... افتاده ايم به سرازيري بانو ... مي گذرد! بد هم مي گذرد، دريغ از لحظه اي درنگ ...