گـــــــل یا پوچ؟!
حسم به نیمه ی شعبان عییییییین همون حسیه که به دعای عهد دارم... جفتشون ورای حس و حال معنویشون برام یه عاااالمه خاطرات عزیز رو زنده میکنن... دعای عهد منو میبره به صبحگاههای روزهای سرد زمستون مدرسه...اون موقعی که با پخش نوای قشنگش توی راهروها بچه ها هرکدوم به یه جایی پناه میبردن...یکی لب پنجره،یکی کنار چارچوب در،یکی کنار شوفاژ روی زمین... وقتی میرسید به "القائم بامرک..."همه بلند میشدن حتی اونایی که بی وقفه به کپی تمرینهای هندسه و جبر و شیمی از دفتر همدیگه مشغول بودن... دعای عهد منو میبره به غروب روزهای افطاری مدرسه و فضای معرکه ی حیاط و چشمای خیس از اشک بچه ها... دعای عهد منو میبره به لحظه های طلوع آفتاب صحن انقلاب... دعای عهد منو میبره به بیمارستان صحرایی امام حسن(ع) بعداز نماز صبح...میبره به دوکوهه ، هویزه،... من از فرهنگ انتظار و شرایط منتظر واقعی هیچی نمی دونم...اعتراف به این موضوع نه هنره نه افتخار و پز روشنفکری...خوب میدونم که این خیـــــــــــلی بده که برای پیدا کردن مدل لباس شب ساعتها سرچ میکنم ولی ماکزیمم چیزی که از امام زمان میدونم اسم نواب اربعه شونه که اونم به مدد 2واحد تاریخ امامته که همین ترم پاس کردم!!...همه ی اینا رو مثل خیلی چیزهای دیگه که یقین دارم خیلی بده انجام میدم و ته ته هنرم اینه که توی کلوب کتیبه های مهدوی رو لایک بزنم یا برای ختم دسته جمعی دعای فرج اس ام اس سند تو آل کنم که مبادا روز حشر برام یوم الحسرت بشه... چند روز پیش شنیدم جوری برای ظهور تلاش کنید که وقتی اتفاق افتاد بتونید به امام زمانتون بگید دیگه بیشترازاین از دستم برنمیومد... ظرف همین چند روز خیلی به کارهایی که از دستم برمیاد فکر کردم...اعتراف میکنم کم نبودن! ازامروز تصمیمم رو گرفتم...تو هم بیا...بیا باهم بلند شیم...برای منی که تاامروز نشسته بودم ایستادن و تاتی تاتی کردن همتای دویدنه...بیا ازهمین ایستادن شروع کنیم... من اگر برخیزم...تو اگر برخیزی...همه برمیخیزند... پ ن:عددهای رند رو به شدت دوست دارم...این 100مین پست گل یاپوچم بود...این وبلاگ برام خیــــــــــــــــلی عزیزه و توی این مدت اتفاقات محیرالعقولی درش افتاده که من توهیچ کدومش نه سهمی داشتم ونه دخل و تصرفی...اگر این روزها کمتر مینویسم کلی دلیل داره که مهمترینش اینه که دوست ندارم هرچیزی اینجا نوشته بشه وگرنه گفتنی زیاده... وسلام برآنانکه شایسته ی سلامند... خدایتان سپاس
| Design By : Pichak |
من؟...شاید شبیه تو...شاید شبیه هیچ کس! دختری که این روزها چنان دغدغه های ذهنش وسعت گرفته اند که سنگ صبوری بهتر از این لوح سیاه رنگ نیافت واکنون برایت از این دل مشغولی ها می نویسد... این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی...از یک شخصیت....ازیک تحول... وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی... خدایتان سپاس