گـــــــل یا پوچ؟!
خانواده ی ما "مهربون" صدایش می کنند . حتی من که هیچ وقت ندیدمش... مسجدی که در آن نماز میخواند هم در بین ما به "مسجد مهربون " معروف است.یک بار پشت سرش نماز خوانده ام . بین دو نماز پشت میکروفن آمد و گفت: برای سلامتی بغل دستی هاتون صلوات بفرستید ! همان موقع از دو طرف دو دست آمد روی زانوهایم و بغل دستی های مهربان مسجد مهربون برایم صلوات فرستادند و من که انتظارش را نداشتم لبخندی زدم و در دلم قند آب شد از این حرکت قشنگ . همسرم میگفت مهربون گاهی از نمازگزاران میخواهد که به صورت هم نگاه کنند و بگویند : دوستت دارم ! تصور کنید...یک مسجد پراز پیر و جوان و کوچک و بزرگ باهم بگویند دوستت دارم! از تصور تلاقی نگاه یک پیرمرد 80ساله با پسرک 8 ساله ی کنار دستش وابراز علاقه ی اینچنینی آدم به وجد می آید ... خاطره ی نسل من از مسجد حتما همراه است با جملات " بچه جون تو نماز بهت واجب نیست بکش برو کنار حاج خانم فلانی وایسه" یا " هیسسسس! مادر ندارید شماها که جمع شدید ته مسجد هر و کر میکنید...دو خط قرآن بخونید چقدر حرف حرف حرف" یا " تو که نمازت درست نیست بیا عقب نماز بقیه خراب میشه " و ما با بغض جانماز صورتیمان را که با وسواس پهن کرده بودیم زیر بغلمان میزدیم و میرفتیم صف آخر ! هنوز هم از تصور این صحنه ها اشک روی صورتم سر میخورد... در مسجد مهربون اما میروی قرآن برداری دستی روی شانه ات مینشیند و صدایی از پشت سر میگوید : الهی قربونت بشم ...منم دعا کن... با خودم فکر میکنم مهربون اگر از تمام دین فقط همین مهربانی کردن را هم به اهالی این مسجد آموخته باشد همه ی دینش را به رسول الله ادا کرده است. گم کرده ی امروز مردم این شهر مهربانی ست ...مدارا ست... پنجشنبه مهربون مهمان خانه ی ماست...دعوتش کردیم تا در روضه ی خانگی مان به جای طرح مسئله ی شک بین دو و سه و احکام خمس از مهربانی بگوید... برایتان از پنجشنبه خواهم نوشت...
| Design By : Pichak |
من؟...شاید شبیه تو...شاید شبیه هیچ کس! دختری که این روزها چنان دغدغه های ذهنش وسعت گرفته اند که سنگ صبوری بهتر از این لوح سیاه رنگ نیافت واکنون برایت از این دل مشغولی ها می نویسد... این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی...از یک شخصیت....ازیک تحول... وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی... خدایتان سپاس