گـــــــل یا پوچ؟!
یامن خالق اللوح والقلم... سلام. چند وقته می خوام یه چیزی بگم اما هردفعه یه حس درونی مانعش می شد...امروز یه چیزهایی خوندم که ترجیح دادم دست به کیبورد! بشم... نمی دونم شمای خواننده هدفت از نوشتن وبلاگ چیه؟...نمی دونم چند درصد افتخاراتت به تعداد نظرات وآمار بازدیدکنندگانت بستگی داره... نمی دونم چقدر حاضری حرف دلت رو بنویسی حتی اگر هیچ کس سراغ وبلاگت رو نگیره؟... وبلاگ هرکس یه جورایی معرف شخصیت طرفه...بعضی بُعد معنویشون قوی تره...یه عده عاطفی ترن...بعضیا به مسائل اجتماعی بیشتر بها می دن...یه سری منتظرمناسبتها می مونن...قلم بعضی ها سیاسی و بعضیاهم فقط هنری می نویسن...یه سریها هم مثل من از هرچمن گلی می چینن!! اینش هیچ مهم نیست...مهم اینه که پشت این نوشته ها چه هدفی پنهانه...مهم اینه که اگر سر رشته ی افکار نویسنده ی یک وبلاگ رو بگیری به کجا می رسی؟...به صفر کلوین؟یا جایی ورای زمین؟!... اونیکه به یک وبلاگ اعتبار می ده مطالب ثقیل و فلسفیش نیست...باور کن هرچقدر متون عربی وانگلیسی وبلاگت بیشتر باشه دلیل بر ارزش بیشترش نمی شه... گاهی یه جمله ی محاوره ای ساده ی خودت می تونه روی ذهن خواننده چنان تأثیر بذاره که ... اگر وبلاگت حرفی برای گفتن داشته باشه مخاطب رو جذب می کنه جوری که دیگه نیازی به کامنت های تبلیغاتی و نوشتن نظر معروف و منفور ِ(برای من!):وبلاگ زیبایی داری به من سربزن ،نیست... اینا نظرمن بود... درهرصورت صلاح مملکت خویش خسروان دانند... پ ن1:اگر از کسی شنیدی که وبلاگی به خاطر منتخب شدن در پارسی بلاگ سطح کیفی و محتواییش به نظر خواننده بالا رفت مطمئن باش طرف داره باهات شوخی می کنه!!اینو الان که این مدال افتخار !برگردنم انداختند راحتتر می تونه بگم!! پ ن2:این پست مخاطب به خصوصی ندارد!! پ ن3:عیدتون مبارک...
| Design By : Pichak |
من؟...شاید شبیه تو...شاید شبیه هیچ کس! دختری که این روزها چنان دغدغه های ذهنش وسعت گرفته اند که سنگ صبوری بهتر از این لوح سیاه رنگ نیافت واکنون برایت از این دل مشغولی ها می نویسد... این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی...از یک شخصیت....ازیک تحول... وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی... خدایتان سپاس