گـــــــل یا پوچ؟!
به نام آنکه "زندگی" می بخشد... نمی دانم چند درصد از آدمهای زمین زندگی می کنند؟! سؤالم بر خلاف ظاهرش اصلاً فیلسوفانه نیست! کاش به جای اینکه چپ وراست آمار بینندگان یوزارسیف و جومونگ را جمع کنند یااینکه مسابقه بگذارند که اگر دوست دارید سرمربی تیم ملی را زنده زنده پوست بکنیم عدد 1 و اگر به دوئل دائی و مایلی کهن علاقه مندید عدد دو را ارسال کنید یک نظر سنجی می گذاشتند تا بادر نظر گرفتن همه ی ضریب خطها و احتمالات معلوم می شد چند درصد از مردم همین ایران خودمان درحال زندگی هستند و چند درصد در حال تحمل ؟! شاید تعریف آدمهای مختلف از زندگی فرق کند ولی زندگی کردن برای من دقیقاً چیزیست که دراین عکس جریان دارد... شورزندگی شیطنتی ست که آدم احساس می کند دارد از گوشه ی چشمان این دخترک می چکد! شور زندگی چیزی نیست که با قیمت گوشت و مرغ نوسان پیدا کند! می شود زندگی "های کلاس" نداشت ولی از زندگی کردن لذت برد... می شود کسی آنقدر بچه ی قد و نیم قد داشته باشد که از سروکول هم بالا بروند وکادر دوربین را پرکنند ولی بازهم وقتی لبخند می زند رضایت تمام چهره اش را دربر بگیرد... همه چیز بستگی به"عمق"دارد... عمق نگاه...عمق اعتقاد...عمق باور... کافیست قدری زاویه دیدمان روبه آسمان باشد و معیار خوشبختی مان را چیزی ورای چارچوب تنگ دنیاومادیاتش تعریف کنیم... باورکن می شود... به شرط آنکه باور داشته باشیم که خدا هرچیزی راکفایت می کند! *بیشترین اوقات زندگی را به زن و فرزندت اختصاص مده،زیرا اگر زن و فرزندت از دوستان خدا باشند خدا آنهارا تباه نخواهد کرد و اگردشمنان خدایند چرا غم دشمنان خدارا می خوری؟!(نهج البلاغه-حکمت352)* پ ن1:تشکر از کسانی که روزگارآدم زدگی مارا تاب آوردند ! پ ن2:ایضاًاز صاحب عکس و ایده ی این پست ممنونم. پ ن3:اسپیکرهاتون رو هم روشن کنید بد نیست! خدایتان سپاس
| Design By : Pichak |
من؟...شاید شبیه تو...شاید شبیه هیچ کس! دختری که این روزها چنان دغدغه های ذهنش وسعت گرفته اند که سنگ صبوری بهتر از این لوح سیاه رنگ نیافت واکنون برایت از این دل مشغولی ها می نویسد... این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی...از یک شخصیت....ازیک تحول... وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی... خدایتان سپاس