گـــــــل یا پوچ؟!
اون موقعی که صبر کردم و به بهانه ی خیرهای کوچیک چند وقت یه باری از اون گروه لفت ندادم هیچ وقت فکر نمیکردم واسطه ی این حال خوب و نظم گرفتن برنامه ها و تحقق هدف های به ظاهرساده اما در عمل دور و سخت باشه... میگن اونیکه نماز میخونه بالاخره یه جایی اون نماز نجاتش میده... الان من نسبت به اون کظم غیظ و صبوری در برابر اتفاقاتی که پیش اومد همین حس رو دارم... اوس کریم! بهت گفتم من ضعیف و حقیر و بی اراده ام... تو راه راست رو به سمت من کج کن... کردی... شکر بزرگی و مهربونیت اندازه نداره... حالا که مسیر رو باز کردی نگهم دار که من امیدم به تو خیلیییی زیاده... ما بنده های معمولی نه همت عبادت های بزرگ داریم نه آدم معصیت های بزرگ از سر گردنکشی مقابل توایم... ما ورژن همه چیمون کوچیکه... تو بزرگی کن دریاب ما رو... به خودمون بسپریمون نابودیم...چشم ازمون برندار... مهربون، بخشنده، کریم، خدا! خودت یه کاریش بکن! از سر شب پیام بدون سلام دکتر کفریم کرد! حالا دارم براش! بعدش رفتم اینستا و با استوری یه دوست مواجه شدم ک یه نفر رو منشن کرده بودم و من قشنگ پرت شدم وسط یه عالمه خاطره! اون جریانی ک میگن خانوما میبخشن اما فراموش نمیکنن؟ من برعکسشم! مثلا یادم بود ک این اسم تگ شده باعث یه ناراحتی شدید شده و یه جوری از خجالت هم دراومدیم در سنوات گذشته ک هیچ راه ارتباطی ای نذاشتم باقی بمونه اما یادم نیست سر چی! به نظرم در عین حال که خنده داره مسخره هم هست!این همه گرد بودن دنیا واقعا مسخره است قبول کن! حالا اون هچ این حجم از دوستای من ک طرف رو می‌شناسن دیگه خدایی مسخره است دیگه! هیچ وقت اینجا برام یه صفحه ی دم‌دستی و روزانه نویسی نبوده ولی الان این سکوت و خلوتی رو دوست دارم و ترجیح میدم حکم نوت گوشیمو داشته باشه! هرجور حساب کنی خوبیت نداره ک میایید اینجا و سر می‌زنید ولی رد و نشونی از خودتون نمی‌گذارید. کسی که بعد اینهمه سال میاد آرشیو یه وبلاگ رو میخونه باید شخصیت جالبی داشته باشه! خانواده ی ما "مهربون" صدایش می کنند . حتی من که هیچ وقت ندیدمش... مسجدی که در آن نماز میخواند هم در بین ما به "مسجد مهربون " معروف است.یک بار پشت سرش نماز خوانده ام . بین دو نماز پشت میکروفن آمد و گفت: برای سلامتی بغل دستی هاتون صلوات بفرستید ! همان موقع از دو طرف دو دست آمد روی زانوهایم و بغل دستی های مهربان مسجد مهربون برایم صلوات فرستادند و من که انتظارش را نداشتم لبخندی زدم و در دلم قند آب شد از این حرکت قشنگ . همسرم میگفت مهربون گاهی از نمازگزاران میخواهد که به صورت هم نگاه کنند و بگویند : دوستت دارم ! تصور کنید...یک مسجد پراز پیر و جوان و کوچک و بزرگ باهم بگویند دوستت دارم! از تصور تلاقی نگاه یک پیرمرد 80ساله با پسرک 8 ساله ی کنار دستش وابراز علاقه ی اینچنینی آدم به وجد می آید ... خاطره ی نسل من از مسجد حتما همراه است با جملات " بچه جون تو نماز بهت واجب نیست بکش برو کنار حاج خانم فلانی وایسه" یا " هیسسسس! مادر ندارید شماها که جمع شدید ته مسجد هر و کر میکنید...دو خط قرآن بخونید چقدر حرف حرف حرف" یا " تو که نمازت درست نیست بیا عقب نماز بقیه خراب میشه " و ما با بغض جانماز صورتیمان را که با وسواس پهن کرده بودیم زیر بغلمان میزدیم و میرفتیم صف آخر ! هنوز هم از تصور این صحنه ها اشک روی صورتم سر میخورد... در مسجد مهربون اما میروی قرآن برداری دستی روی شانه ات مینشیند و صدایی از پشت سر میگوید : الهی قربونت بشم ...منم دعا کن... با خودم فکر میکنم مهربون اگر از تمام دین فقط همین مهربانی کردن را هم به اهالی این مسجد آموخته باشد همه ی دینش را به رسول الله ادا کرده است. گم کرده ی امروز مردم این شهر مهربانی ست ...مدارا ست... پنجشنبه مهربون مهمان خانه ی ماست...دعوتش کردیم تا در روضه ی خانگی مان به جای طرح مسئله ی شک بین دو و سه و احکام خمس از مهربانی بگوید... برایتان از پنجشنبه خواهم نوشت... راستش را بخواهی امروز طلبکار تر از همیشه ام... قرار نبود جوانی انقدر سخت باشد!یعنی من یادم نیست که گفته باشی زندگی هرچقدر میگذرد سخت تر میشود و من بلی گفته باشم و از آغوش تو بیرون آمده باشم و خودم را انداخته باشم در آغوش این دنیا که نه رحم داره نه انصاف! لقد خلقنا الانسان فی کبد هم قرار بود برای آدم حسابی هایت باشد. آنهایی که سرشان به تنشان می ارزد و وقتی مشکلی بر سر راهشان میگذاری ذوق میکنند که هنوز فراموششان نکرده ای! از اولش هم من همان دختر کوچولوی سرمازده ای بودم که وقتی کبریت هایش خاموش میشد گوشه ای کز میکرد و آنقدر اشک میریخت تا دق کند! همان که وقتی سختی های کوچک هم برایش میفرستادی بغض میکرد و حدیث کسا میخواند تا مبادا از زیر کسای یمانی مهربانترین عالمت بیرون برود و یخ کند! این دختر کوچولو هرچه قد کشید و سنش گذشت و مشکلات رنگ و وارنگ دید همچنان دستانش کوچک ماند...هم چنان قلبش انگشت دانه ای ماند...هنوز هم به تلنگری مثل ابر بهار اشک میریزد و هنوزهم به هر نسیمی آشفته میشود... برای تو که این شرح حال ها نوشتن ندارند...تو که خوب میدانی من هرروز و هرروز 5 وعده وقتی رو به رویت مینشینم نه مثل یک خانوم 28 ساله که مانند همان دخترک 4-5ساله میخوام دستم را رها نکنی که گم شدن کابوس خیلی شبهای من است...خوابهای آشفته ای که درش من شبیه آدمی که تو دوست داری نیستم...دختر افسارگسیخته ی خوابهایم را دوست ندارم!ازش میترسم! برای من که همیشه لای پر قو بزرگم کردی و نعمتهایی در زندگیم گذاشتی که اسمشان اگر چه پدر و مادر اگر چه خانواده اگرچه همسر است اما رسمشان همان محبت های بی دریغ توست...همان توجه های بلاانقطاع!... برای من همین اندک نا به سامانی های دنیوی هم گران است...با من مثل بنده های قرص و محکمت چرتکه نینداز... من سستم...ضعیفم...کوچکم... و هل یرحم الضعیف الا القوی ؟ به نامش و به یاریش مدتی قبل میهمانی داشتیم که به سیاق همه ی مهمانی ها از ما رمز وای فای پرسید که سنگرمجازیش ساعتی خالی نماند و دشمن فکر خامی به سرش نزند! ... حسب اتفاق این بزرگوار به فاصله ی کوتاهی از آن روز دوباره به منزل ما آمد اما این بار با اسنپ... از آنجا که کوچه ی ما را روی نقشه پیدا نمیکند به لوکیشن خیابان اکتفا میکند و وقتی وارد خیابان میشوند به دنبال نشان آشنایی میگشته که ناگهان پیام های تلگرامش فرامیرسند و این بزرگوار اورکا اورکا گویان به راننده میگوید همین کوچه است!اتصال با وای فای برقرار میشود!احتمالا اگر مودم خاموش بود مهمانمان برای همیشه در این خیابان گم میشد!! میخواهم بگویم فضای مجازی تا این حد در تمام زندگیمان رسوخ کرده...برای ما که از نسل یاهومسنجر و وبلاگیم هم حتی این روزها قابل پیش بینی نبود! راستش را بخواهید هیچ از این اتمسفر حاکم خوشم نمی آید...آن وقتها اینترنت برای خودش ابهتی داشت...آدم ها برای حضور در این فضا پیش زمینه هایی لازم بود بدانند و قواعدی را رعایت کنند و الا خیلی راحت پس زده میشدند اما حالا که دست هر فنچی یک گوشی هوشمند آمده قواعد این بازی کاملا بهم خورده است...همه چیز رنگ شو آف گرفته و آدمها رستوران لوکس میروند که لایک بیشتری بگیرند...ریز و ددشت زندگیشان استوری میشود که خوشبختیشان را در چشم هم فرو کنند و خلاصه هرکاری میکنند که بیشتد به چشم بیایند و بیشتر چشم درآورند!...و بگذریم از آنهایی که در فیک ترین صفحات واقعی ترین وجه شخصیتشان رو بیرون میریزند و من شخصا بلاک لیستی دارم پر از آدمهای بی ادبی که در ابراز نظر هیچ چارچوب اخلاقی و اعتقادی ای نمیشناسند... نمیدانم داریم به کجا میرویم ولی جایی که میرویم را دوست ندارم...بوی انحطاط می آید...بوی بی هویتی! چند روز پیش جایی گفتم تنها امیدم به بهبود اوضاع امروزمان در این است که صاحب این عصر و زمان بیاید و الا همه به انفعالی درد آور دچارند...همه خندیدند!قدیم ترها میگفتند ان شاالله! تو که این سطرها را میخوانی لااقل آمین بگو بر این کوتاهترین دعای بلندترین آرزو...اللهم عجل لولیک الفرج وسلام بر آنان که شایسته ی سلامند خدایتان سپاس
| Design By : Pichak |
من؟...شاید شبیه تو...شاید شبیه هیچ کس! دختری که این روزها چنان دغدغه های ذهنش وسعت گرفته اند که سنگ صبوری بهتر از این لوح سیاه رنگ نیافت واکنون برایت از این دل مشغولی ها می نویسد... این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی...از یک شخصیت....ازیک تحول... وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی... خدایتان سپاس